Zaterdag was een stralend zonnige dag, waarvoor een week van tevoren al zomerweer was voorspeld. Weken van tevoren werden al plaatsen op terrassen en in tapasrestaurants geboekt. De halve liters en kannen sangria stonden al klaar. Alleen moest er eerst nog even gevoetbald worden. In Terneuzen… Gelukkig tegen een team waar we de vorige keer 13-1 van wonnen, dus vooruit dan maar. Omdat er zonnig weer voorspeld was, kwamen één voor één de meest gluiperige zonnebrilletjes de kantine binnen. Die van Jur was goed, die van Maurice waarschijnlijk de duurste, maar beiden konden niet tippen aan het geel reflecterende montuur van Riemens. Ook te gebruiken voor skiën en lassen. De overige senioren zijn de teams die de punten pakken, terwijl de prestatie-elftallen het laten afweten. Toen we wegreden zagen we een niet nader te noemen speler van het tweede de wedstrijdvoorbereiding beginnen, door een pakje rookwaren om de longen te kietelen te halen bij de pomp. Hij scoorde daarna twee keer, dus misschien een aanrader voor de andere teams.
Na een gratis rit door de tunnel kwamen we in Terneuzen aan. Gelukkig wezen we de chauffeurs erop dat je bij het nieuwe sluizencomplex niet moet gaan staan wachten tot de brug weer eens dicht gaat, anders hadden we de aftrap niet gehaald. Wel hebben we hiermee de dag erna de krant gehaald. In Terneuzen heb je Terneuzen en de Terneuzense Boys. Wij weten het verschil niet “Zijn dat nou die rooie of die oranje?”, maar het schijnt zeer gevoelig te liggen. Om burenruzies te voorkomen is er een grote vijver tussen de twee sportcomplexen gelegd. Als extra beveiliging lopen daar ook nog een paar honderd ganzen. Na het parkeren werd Maurice aangevallen door een groep ganzen, omdat iemand brood naar hem gooide. Wat dat betreft is het net SV Walcheren. Over Walcheren gesproken, hun eerste elftal speelde na ons tegen de Terneuzense Boys. Zo zagen we oud Seroos-speler Kaj van de Rafelaar spelen tegen de spits die we op een haar na voor het vijfde gecontracteerd hadden: Wiebe Provoost.
Behalve dat het warm was, hielp het veld ook niet mee. Dat was droog, maar vooral grasloos. Yoeri moest weer eens gaan gloryhunten bij het eerste, dus stond Mark op de goal. Normaal gesproken scoren wij heel snel, maar die eer was deze keer aan de Boys. Joost leed balverlies en Mark werd één op één makkelijk uitgekapt. Daarna kregen we nog een paar kansen tegen. Dit verbaasde ons, maar de tegenstanders nog meer. Ze vroegen ons of we met een ander elftal speelden dan de vorige keer. Tot onze schaamte was daar geen sprake van. Terneuzen kon er eigenlijk ook niet heel veel van. Er lagen ruimtes op het middenveld, waardoor we veel mogelijkheden creëerden, maar geen grote kansen. Uiteindelijk scoorden we met veel geluk. De keeper was wat oud en niet erg lang. Zo wist Maurice, geen kopper, hoger te springen dan hij, terwijl hij zijn handen mag gebruiken. Rens hield de afvallende bal over, die hij heel zachtjes richting het doel pielde. Op de lijn stonden drie verdedigers, dus dat was per definitie kansloos. Ware het niet dat het veld zo slecht was dat de bal net opstuitte voor de verdediger die weg schoot, waardoor de bal tergend langzaam over de lijn hobbelde.
Maar goed, we waren dus vrij matig. We werden pas goed toen er een man van het veld gestuurd werd. Ik verlaag me normaal nooit tot klagen over de scheidsrechter, maar deze… Ja, het was een zaalscheidsrechter, maar toch. Het blijft een contactsport. Hier niet, elke schouderduw werd afgefloten, waarna de scheidsrechter hier graag over in discussie ging, maar geen tegenspraak duldde. Dat hadden we allemaal snel door en hielden onze mondjes. Behalve Teun natuurlijk. Hij wist dat het zou gaan gebeuren, maar na het zoveelste afgefloten duel mocht hij tien minuten over zijn zonden nadenken op de bank. “Scheids, je hebt een bril op, gebruik die dan ook”. – “Ja, jij ook, wegwezen”. In de tweede helft kreeg Teun hier nog een portie karma voor, toen de scheidsrechter het spel even stil moest leggen, omdat Teun zijn bril had verloren. In de tien minuten met tien spelers vochten we voor elke meter, om het met z’n elven weer te laten lopen.
Niet dat dat lang duurde, want na de rust stonden we binnen no time weer met tien man. Terneuzen had onverwacht zicht op een resultaat en trommelde daarom in de rust wat jeugdspelers op. Er zat een vervelend backje bij, die wel aardig kon voetballen, maar vanwege zijn kleine lengte niet echt kon verdedigen. Tim dribbelde hem makkelijk voorbij, waarna hij natrapte. In plaats van door te lopen naar het doel, raapte Tim de bal op en slingerde hij deze in het gezicht van het ventje. Gevolg: een terechte rode kaart voor Tim. Nu de topscorerstitel niet meer haalbaar is, gaat hij maar voor het rodekaartenklassement. Opmerkelijk genoeg bleef het natrappen onbestraft, op een vrije trap na, al gaf de scheidsrechter na de wedstrijd wel toe dat hij hier geel (?) voor had moeten geven. Als compensatie werden onze kaarten niet op het wedstrijdformulier gezet. Zo speelden we bijna een hele helft met tien man, wat niet erg opviel omdat de tegenstander geen druk zette en gewoon met vier man tegen twee spitsen bleef spelen. Wel gelachen toen Jur in mocht vallen. Hij zou Tim vervangen, maar die zat al op de bank te balen. De andere tien spelers weigerden het veld te verlaten, waardoor Jur vijf minuten boos langs de lijn stond te wachten tot er iemand opgeofferd werd. Jur was de grote uitblinker van de dag. Niet per se om zijn spel, maar om zijn nieuwe schoenen. Afschuwelijke, babyblauwe exemplaren.
Terwijl op de bank de meest ziekelijke wraakacties werden voorbereid op het joch (“Als ik er zo in kom, zaag ik ‘m neer”) vermaakten we ons om de nieuw ingevallen vleugelspitsen van Terneuzen. De linksbuiten hielp een van de weinige aanvallen om zeep door een zieke skillmove te doen. De rechtsbuiten sprak Riemens in het vloeiend Arabisch aan. Nu is ie sowieso niet zo spraakzaam, maar ik heb hem nog nooit zo verbaasd zien kijken. Hoewel het de Terneuzense Boys zijn, viel er ook ineens een dame in. Zij had een goede basistechniek en bezorgde Ruud met haar eerste balcontact bijna een panna. Tien minuten later werd ze weer gewisseld, opmerkelijk. Het ondertal zorgde voor een gelijkopgaande wedstrijd. Toen gebeurde er iets heel zeldzaams. Teun schoot een keer een corner voorbij de eerste paal, waarna Candy perfect binnenkopte. Ik kan me de laatste directe cornergoal niet herinneren.
Aan het einde van de wedstrijd waren er nog wat kansen voor de Boys. Mark maakte een aantal nuttige reddingen, maar gaf ook een reuzekans weg. Waar hij als centrale verdediger iedereen op het veld lange ballen op de stropdas bezorgt, wilde dat als keeper niet erg lukken. Hij kreeg ‘m niet omhoog. In de laatste minuten werden nog twee grote, Terneuzense kansen naast geschoven. Het grootste vermaak was de vlagger, een soort kruising tussen Jan Biggel en René Michel, die in een hemd de wedstrijd van commentaar voorzag. Vooral zijn eigen scheidsrechter moest het ontgelden, vooral toen hij tien minuten langer door liet spelen dan op de naastgelegen velden. Lekker, met z’n tienen, met 25 graden in de volle zon. Toen de scheids eindelijk eens reageerde op een vlagsignaal – Ven werd aangespeeld terwijl hij vijf meter achter de verdediging opkrabbelde na een duel – begon de vlagger spontaan een celebration te gooien. Dit kostte hem bijna zijn knie, maar gelukkig droeg hij een brace. Op het wedstrijdformulier stond bij ons trouwens Marvin Etsburg geregistreerd als vlagger.
Na de zwaarbevochten 1-2 overwinning was het tijd voor een culinaire review. We bezochten eindelijk weer eens een kantine waar we nog nooit geweest zijn, of jaren geleden. Jur ging voor het broodje Mexicano met satésaus, de bekende rupsband met blubber. Het broodje was vers, de saus van Wijko, maar met een beetje sambal erdoor. Heerlijk. We waren minder te spreken over de accommodatie. Het sportcomplex heeft een plexiglazen puntdak in de hal, waardoor het zonlicht mooi omgezet wordt in een broeierige hitte, die het in de kleedkamers warmer maakt dan buiten. Ook waren er maar liefst twee douches per kleedkamer. De afwatering was ook niet optimaal, dus stond de hele kleedkamer blank. Ook waren de regels langs de lijn niet duidelijk. We werden bij de wedstrijd van het eerste weggestuurd vanwege roken en drinken, naar een andere plek langs het veld waar dat wel mocht. Dit weekend zouden we de topper tegen de Patrijzen spelen, maar zij gaan liever bij de kampioenswedstrijd van hun eerste elftal kijken. Raar. Alsof wij wedstrijden afzeggen om de degradatieplayoffs van ‘t êeste te kijken. Een paar spelers hebben dit weekend daarom niks te doen en besloten een skivakantie te boeken. Het is bijna mei. Game’s gone.
