Oké, laten we maar gelijk met de deur in huis vallen: We hebben verloren van een stel oude mannen. Twee goede spelers en de rest opvulling. Zij waren geslepen op het juiste moment en wij waren gewoon slecht. We moeten ons kapot schamen en dat doen we dan ook. We kunnen wel klagen over de temperatuur, het veld, het schelden met ziektes van de tegenstanders (speelden zelf met het Diabetesfonds op de rug) en alles wat tegenzat. Maar we waren zelf gewoon slecht.
We zijn zelf trouwens ook de jongste niet meer. Bepaalde teamgenoten hebben nu zelfs een kinderslot in de auto, zodat de stiefzoon niet ontsnapt. Diezelfde auto had zijn dag niet helemaal, want die werd die ochtend vakkundig achteruit in het aanhangwagentje van de buurman gemanoeuvreerd. De eigenaar was zodanig van slag dat hij vergat dat hij TeamFruit was en moest zodoende op een bruine fruitschaal trakteren. Bij de spelers die onlangs zijn gaan samenwonen met hun vriendin wordt er ook goed gegeten. Zo had Sylvano nog niet ontbeten, maar bij de koffie al wel een appelflap en roombroodje gegeten. Daarna stuurde hij per telefoon zijn vriendin om drie kilo kip voor het avondeten. In huize Riemens wordt trouwens al jaren goed gegeten. Marijn was er vandaag niet, maar deze totaal ongerelateerde, oude foto van Riemens met een gigantische stoeptegel van een Mexicanobroodje willen we u toch niet onthouden.
Qua opstelling zat het allemaal niet erg mee. Hoewel we een selectie van 16 man hadden, hebben we nog wel met wat blessures te kampen. David was weer terug nadat hij keihard door zijn enkel was gegaan in de zaal. Hij had er alleen niet over nagedacht of deze omstandigheden nou ideaal waren om “het weer eens te gaan proberen”. Dat duurde dus zo’n vijf minuten. Mark had al een pechseizoen met een enkelblessure en een wedstrijd waar hij als keeper knock-out ging. Hij gaf toen aan nooit meer te gaan keepen. Voorlopig zal dat in ieder geval niet gebeuren, want hij brak vorige week zijn vinger. Wel keerden twee verloren zonen terug. Ruud speelde voor het eerst dit seizoen mee en Johan besloot uitgerekend met dit weer terug te keren uit de tropen. Yoeri, die vanwege blessures voorlopig niet meer keept, deed voor het eerst mee als veldspeler. Voor het eerst serieus tenminste, na de laatste twee wedstrijden van vorig seizoen, waarin we een fantasieopstelling hanteerden.
Door tactische chaos stond het in de loop van de eerste helft 2-0. Gelukkig wisten we het toen om te zetten, waarna de eerste kans voor ons gelijk raak was. Rens maakte in twee pogingen de 2-1. Wij dus met alle motivatie en het momentum ten strijde. En dan merk je dat het een pechdag is en de tegenstander geslepen is. Joost deed als laatste man een hakje. Niet heel slim, maar normaal gesproken corrigeer je dat nog wel. Alleen schoot een tegenstander van veertig meter over Olivier heen binnen. Na de rust zetten we onze betere fase gewoon weer door en scoorden we de 3-2. Of het nu Yoeri was, of toch een eigen goal, ik durf het niet te zeggen. Laten we hem maar aan Yoeri geven, omdat het zijn eerste echte wedstrijd was als veldspeler. Toen begon het defensieve geschutter helaas. Ruud werd drie keer uitgekapt door een spits, die daarna over Olivier heen stiftte. Yoeri maakte na een goede actie met een slim puntertje de 4-3. Tegen het einde van het slotoffensief werd het defensieve geschutter voortgezet en incasseerden we in de counter ook nog de 5-3.
Het hoogtepunt van deze wedstrijd was de temperatuur van de douches. Waar we in menig vervallen hok in een ongewenst ijsbad belandden, waren deze heerlijk heet. Voor de rest was het weer een ouderwets vervelende middag bij de Westhoek. Al sinds de jeugd, zelfs bij DFS, was het hier nooit leuk. Zo herinner ik me bijvoorbeeld de wedstrijd in de C’tjes waarin Jasper z’n enkel verbrijzeld werd doordat er een obese ginger van twee meter bovenop ging staan. Minder vervelend was Johnny Sins in de spits bij de Westhoek. Die vertelde hoe de keeper sinds kort een vriendin had en altijd slecht keept als zij de vrijdagavond ervoor langskomt. Als de keeper er een keer niet aanwezig is, neemt het hele team zijn taken op de vrijdagavond over en spelen zij de volgende middag goed. Een ander punt van vermaak was de verzorger van De Westhoek. Er werd best wat tijdgerekt en er hadden veel spelers last van pijntjes. Alleen deze verzorger het meest. Die liep zo moeilijk dat alle geblesseerde spelers na een halve minuut wachten in de stervenskou van ellende zelf maar overeind kwamen.
Toch overheerste het ongezellige gevoel door een paar incidenten. Een van onze (Vlissingse) spelers leek het verstandiger niet naar de kantine van de Westhoek te gaan, omdat hij dan misschien tegenstanders te lijf zou gaan. Ja, zo zijn ze hè, die Vlissingers. Over Vlissingen gesproken: Na alle reportages over flakka in Vlissingen is er nu eindelijk een flakka-laboratorium ontdekt in deze stad. Wij als liefhebber van streekproductenpakketten bij de verloting kunnen deze lokale, ambachtelijke productie alleen maar toejuichen. Het keurmerk Zeker Zeeuws is hier zeker op zijn plaats. Maar goed, dus niet naar de kantine van de Westoek. Dan maar naar Seroos, want we moesten natuurlijk wel op tijd zijn voor de verloting.
Wist u trouwens dat wanneer je bij hoge uitzondering een broodje met twee sauzen bestelt, je je worst eerst 300 toeren door het broodje moet laten draaien om een goede mengverhouding te krijgen? Ook bij de verloting was het niet onze dag. Er lag voor zo’n honderd euro aan loten op tafel, maar de prijzen gingen weer aan ons voorbij. Alsof het nog niet koud genoeg was, besloten drie spelers van ’t Vuufde ook nog maar eens bij Zeelandia – Dauwendaele te gaan kijken. Ook weer een kostelijke wedstrijd vol randzaken. Het beste was dat er na het verlies van Zeelandia allemaal jeugdige fans het veld oprenden met handtekeningenboekjes. In de derde klasse. Dat je na een middag in de kantine op Seroos met een handtekening van Oktaj naar huis gaat. “Ik heb Bjarne dubbel, ruilen voor Lars?” Volgende week gaan we gezellig naar René Michel om te eten drinken zonder bestek. Maar eerst gaan we nog keihard strijden voor de punten tegen Wolfersdiek. Alhoewel, voor een kratje Wolfa Blond zijn we bereid om over de uitslag te onderhandelen.
