Het technische hart van ons elftal verrast ons al jaren met nieuwe aanwinsten. Mathijs, Yoeri, Sylvano en tal van talentvolle jeugdspelers werden gecontracteerd. Deze week presenteerde Jelle wederom een versterking: Aron Coppoolse. Gezien het aantal blessures hopen voor volgende wedstrijd nog op een aanvallend ingestelde centrale middenvelder en een rechtsbenige left wing back. Aron was zeven jaar geleden gestopt met voetbal omdat hij aan zijn been geopereerd moest worden. Het ene been was langer dan het andere. Deze operatie heeft weinig geholpen, het ene is nog altijd langer. Dat weerhoudt hem er niet van bij het vijfde te komen voetballen. Jelle, tevreden met zijn werk, beloonde zichzelf en Jur met een vakantietje naar Curaçao.
Omdat Jur er vandoor was, ontstond paniek in de kleedkamer. De aanvoerdersband was voor het laatst gesignaleerd in Jurs bed. Hij zou toch niet op het Curaçaose parelwitte zand liggen te bruinen met die band om? Bijna wilden we de wedstrijd aflassen, zonder de regenboogband geen wedstrijd. Gelukkig was de band via via toch bij de rechtmatige eigenaar teruggekomen en konden we beginnen.
De tegenstanders waren De Noormannen, doorgaans fijnbesnaarde technische spelers die op één been over de diek kunnen lopen terwijl ze met het andere hooghouden. Op de ranglijst stonden ze helemaal laatste, maar we waakten voor onderschatting. Vorig jaar hadden we ook punten laten liggen tegen een laaggeklasseerd Noormannen en dat wilden we niet nog een keer laten gebeuren. We dachten dat ze wel gebrand zouden zijn om voor het eerst dit seizoen punten te pakken, maar toen ze van scheidsrechter Ivo de aftrap kregen, wilden ze dit liever niet ‘omdat ze straks toch al vaak genoeg moesten aftrappen’. Dan speel je met vertrouwen.
Wij zijn de moeilijkste niet en gaven de tegenstander snel de kans om weer af te trappen. Maurice maakte de 1-0. Leuk maar we hoopten eigenlijk op een Antony trucje van dhr. Tiki Taka. Hierna werd het 2-0 door een lange bal van Mark op Niels. Uit het niets rommelden de Noormannen zich ineens naar de 2-1. Dit betekent overigens dat Yoeri weer de nul niet hield. Dit schijnt hij expres te doen zodat hij niet naar een hoger elftal hoeft. Raakten we toen in paniek? Roken de Noormannen hun kansen? Nee natuurlijk niet. Twee Noormannen probeerden even later de zelfde bal weg te koppen voor hun goal. Ze raakten vooral elkaar en Marijn ’the Neckless’ (die andere scoort toch nooit) kon de bal die bleef liggen simpel binnentikken. Zo gingen we met een 3-1 aan de suikerloze thee.
Na de rust wandelden we terug naar het veld en zagen we net hoe bij de dames Mellanie Paauwe haar derde doelpunt maakte. Ik hoor u denken: wat voegt dit toe aan het wedstrijdverslag van het vijfde? De Candyman, die moest vlaggen omdat hij gewisseld werd voor debutant Aron, zag dit met lede ogen aan. Hij is gebrand op het winnen van de topscorerstitel, waarvoor Mellanie op het moment de grootste concurrent is. Hij mocht pas weer invallen in de zestigste minuut, maar toen ging de candyshop echt open.
Het begon allemaal met een verdedigende actie van Johan, die een bal omhoog schoot ter hoogte van de middellijn. De wind kwam er onder en de Wasschappelse keeper kon deze maar net een soort van tegenhouden voor de lijn. Wie staat er dan altijd paraat om de bal binnen te tikken? De Candyman. Even later gaf tiki taka Maurice een geweldige steekbal op Candy, die hij uiteraard ook afmaakte en uiteindelijk maakte hij er nog één: Vier in totaal.
Moest Snoep het dan allemaal alleen doen? Waren er geen andere spitsen? Ja, die was er: Marijn (Ven). Hij was als de dood dat hij dit seizoen zou eindigen met de felbegeerde Marvin Etsburg Trofee voor de spits die het hele seizoen niet scoort. Hij kapte tegenstanders uit om dan met links richting de cornervlag te schieten, probeerde te veel, wilde te graag en ook de keeper van de tegenstander die verder niks tegenhield had op Marijn ingezet voor de Etsburgtrofee. Uiteindelijk gaf Niels, collegiaal dat hij is, de bal op Marijn die de bal binnenschoot en zo van de hatelijke nul af was.
Verder schoot Maurice nog een keer op de lat en stopte de keeper een afstandsschot Sylvano. Aron dribbelde over de flanken alsof hij nooit weg geweest was, maar had tijdens zijn zondagse wandeling wel wat last van spierpijn. Zo wonnen we uiteindelijk 7-1. Achteraf blijkt dat we gedeeld eerste staan op de ranglijst. Weliswaar met twee wedstrijden meer gespeeld dan ’s-Heer Arendskerke, maar we staan gedeeld eerste. Een prima seizoensstart. Jelle brengt de spelers binnen, Joost zet het tactisch allemaal neer, maar ook de rol van Olivier mag niet onderschat worden. Een diepte-interview over zijn rol binnen de vereniging kunt u hier lezen: https://voetbaljournaal.com/ik-vond-mijn-maatschappelijke-stage-zo-leuk-dat-ik-trainer-ben-gebleven/
Dit was allemaal natuurlijk maar het voorprogramma. Het draaide vandaag maar om één ding: het Stroskerkse Sjoelkampioenschap. Het culinaire panel kan zoals altijd het buffet van Plus Corbijn aanraden. Je weet wat je krijgt: hetzelfde als de vorige keer. En de keer daarvoor. Maar het is een prima degelijke maaltijd. Eindscore: een dikke zeven. Volgende week spelen we de altijd beladen uitwedstrijd tegen Domburg en is de kans klein dat het verslag door de censuurcommissie gaat komen.
