Duiveland uit. Waar ligt dat eigenlijk? Het bleek in het dorp Oosterland te zijn. Nadat we iets later vertrokken omdat ‘het fruitmannetje’ David de bananen vergeten was (niet dat hij anders wel op tijd is), begonnen we aan de lange reis. Nadat je een reusachtig panterprintkonijn en een afgebrand huis passeert rij je het dorp binnen. Via een industrieterrein waar sinds de jaren ‘70 niets meer veranderd is, een authentieke wederopbouwwijk van na de ramp, een school, een gymzaal en nog een school kom je op het sportpark. Bij het woord Duiveland zou je misschien aan een duif denken, maar niets bleek minder waar. De club staat namelijk bekend als de kraaien. Het eerste veld is voorzien van riante zetels langs de lijn. De kleedkamers zijn waarschijnlijk gesponsord door de lokale tegelboer, want ze bestaan van boven tot onder uit zwart-gele tegels. Waarschijnlijk was dit gewoon een makkelijke manier om van de voorraad felgele tegels af te komen. Ik kan me niet voorstellen dat iemand die in z’n huis zou willen. Het is te hopen dat de lokale loodgieter niet heeft bijgedragen aan de kleedkamers. De douchestraaltjes waren zo hard en pijnlijk dat je niet eens kon voelen of het water warm of koud was, sterker nog: je kon niet eens voelen dat je nat werd.
Zo, nu weet u alles over SV Duiveland. Na het mollen- en knollenveld van vorige week was het kunstgras zo slecht nog niet. Na een korte warming up was het tijd voor het favoriete element van de voorbereiding: afwerken (net als in Hamburg). Hoewel we normaal niet zo doelgericht zijn, hebben we na de 9-1 klapper bij de Bevelanders het op één na beste doelsaldo van de competitie. Daar bleek tijdens de afwerkoefening weinig van. Achter de ballenvanger staat een loods van het eerder genoemde bedrijventerrein. Deze hebben we zo vaak geraakt dat er in de loods drie magazijnstellingen zijn omgevallen. We willen graag bij deze onze excuses aanbieden aan Van Vliet Camperbouw BV.
De eerste helft speelden we heerlijk. De eerste tien minuten was de tegenstander wat sterker, maar al snel bleek dat er weinig voetbal in zat. Ze zochten de aanval door lange ballen over de verdediging te geven, waar ze nooit echt gevaarlijk uit werden. Op het kunstgras combineerden we aardig en doordat er veel ruimte op het middenveld lag, creëerden we aardig wat kansen. De candyman, vorige week nog doelpuntloos in een 9-1 overwinning tegen de vereniging waar hij ooit werd uitgeroepen tot talent van de eeuw, prikte met een vieze punter door de benen van de keeper de 0-1 binnen. Een afstandsschot werd door de keeper tegengehouden, waarna hij de bal kwijt was. Nadat de bal achter hem tegen de paal plofte kon hij de bal net op tijd weer vinden. Ook werd een schot via paal en paal uiteindelijk niet binnengewerkt.
In de eerste seizoenshelft speelden we thuis tegen Duiveland. Toen waren we een stuk beter, maar wonnen we met een karige 2-0. Zoals we het hele seizoen al doen, pasten we ons weer aan het niveau van de tegenstander aan. Voor de rust werd het al wat onzorgvuldiger. Na de rust werd het chaos. In de eerste helft wisten we vanuit de verdediging foutloos het middenveld te vinden. In de tweede helft werd er ineens her en der balverlies geleden. Simpele inspeelpasses gingen fout. De tegenstander werd uit zichzelf niet gevaarlijk, maar door ons eigen gekloot werd het toch af en toe billenknijpen. Tot grote kansen leidde dit niet. Het hoogtepunt van de tweede helft was dus van een andere orde. Een tegenstander verdween in de bosjes om daar ruim 10 minuten over zijn huig te gaan. Naar eigen zeggen had hij niet gedronken gisteren, maar was zijn conditie zo slecht dat hij het razendsnelle combinatievoetbal van Seroos 5 niet aankon. Tien minuten kotsen is geen pretje, maar zijn enorme baard hielp hier ook niet bij. In Hamburg hebben we trouwens geleerd dat je tegelijkertijd kan poepen, kotsen en slapen.
Het was weer niet veel ondanks de overwinning, dus dan maar snel over naar het culinaire rubriekje. Het bier in de kleedkamer kwam niet in een krat, maar in een kan. Niet wat je verwacht, maar het kan. Het doet toch een beetje denken aan een kan ranja in de rust van een jeugdwedstrijd. De snackmix was wel aardig en tegen een marktconforme prijs. Het ging pas mis toen we de kantine betraden. Hier stond de Duivelander die net zijn maag geleegd had weer nieuw voedsel te bestellen. De kantine had een ruim assortiment, waaronder citroenbrandewijn. Joost, normaalgesproken een van de gebroeders fris, bestelde een John Tinnoc. Broer Teun bestelde de snack van de maand (niet op het vaste menu), een bamiblok. Bamiboys, nieuw filmpje. We zijn nu in Oosterland bij SV Duiveland. Het bamiblok was aan één kant bevroren. Peer moest juist een kwartier wachten op zijn bamiblok. Logischerwijs was deze niet bevroren, maar gecremeerd. Niet heel smeuïg dus. De enige die echt verloor vandaag was Rensch. Hij wilde bestellen, maar werd driemaal genegeerd door barman Jan Biggel, waarna hij boos naar buiten beende en naar huis reed. Op de terugweg ging de Zeelandbrug nog open, waarna we gezamenlijk naar de hits van Yazzie M luisterden. Binnenkort dropt Hop on my Wave trouwens, hou de streamingsdiensten in de gaten.
