Na het snoozen van de wekker en het nog even lekker omdraaien, spring ik om kwart voor 11 uit bed zo de auto in op weg naar de Noordhout om hier vakkundig een grote minuut te laat te komen. Een uitwedstrijd bij Apollo’69 staat op het programma en al snel werd duidelijk dat dit weer eens een echte awayday zou worden, Ramon M had zijn stoney op stoney aangetrokken waardoor we praktisch al gewonnen hadden.
Onderweg in de auto naar ‘s-Gravenhage kwam ik erachter dat we eigenlijk in ‘s-Gravenpolder moesten spelen, wat een tripje naar de Hofstad scheelde. Wist u eigenlijk dat Die Haghe (‘het omheinde’) ontstond toen Floris IV (1210-1234) in deze beboste streek een jachthuis liet bouwen. Pas veel later – begin zeventiende eeuw – dook de deftigere naam ‘s-Gravenhage (met de betekenis ‘het jachtgebied van de graaf’) op, die beter paste bij de status van de residentie én bij de poging om Den Haag als stad erkend te krijgen? Ik ook niet.
Aangekomen in de zonnige gemeente Borsele lag een keurig gemaaid grasveld voor ons klaar waar de jeugd bezig was aan het voorprogramma. Doordat Ilhan, vader van Oktaj, voor ons wou vlaggen konden Yazzie en ik lekker aan het veld bij Jacco, Robbie en onze geblesseerde supporter Bart genieten van het zonnetje.
De scheids blies op zijn fluitje en de zaterdag kon beginnen. Met de wind en zon mee waren de omstandigheden voor de eerste helft prima. Wat niet prima was, een terugspeelbal in de achtste minuut. Deze kwam voor de voeten van een doorgelopen spits van Apollo terecht en deze schoof hem langs Niels de het doel in. Dit in combinatie met het slordige spel in de openingsfase gaf ons een hele opgave voor de boeg.
Ramon D had het wel gezien en greep naar zijn knie. Nu weet ik bijna zeker dat hij zich deze week wel gedragen heeft in Breda, maar met zijn belletje op de donderdagavond rond het nachtuur met de opdracht; “Kom we gaan de stad in” (waar ik overigens keurig nee op heb geantwoord) en zijn zere knie moet nog blijken of dit een voetbal- of dansblessure is.
Ik mocht zelf zijn plekje als verdedigend middenvelder opvullen, wat weer een (baby)stapje dichter bij mijn geliefde spitspositie brengt. Na drie minuten viel alleen mijn schoen helaas uit elkaar wat ervoor zorgde dat ik de rest van de wedstrijd met twee verschillende schoenen verder moest. Na dit enerverende kwartier kunnen we verder met de wedstrijd, waar we voornamelijk via de rechterflank een paar kansen wisten te creëren deze helft.
Zoals gezegd waren we erg blij zijn met het vlaggen van Ilhan, dit was niet zo erg met de vlagger van de thuisploeg. In één helft kregen we meer buitenspel tegen dan in alle wedstrijden tot dusver bij elkaar. Na een beetje gemopper op de arbitrage heb ik in de rust toch maar eens gevraagd of we echt zoveel buitenspel stonden. Niet verwacht antwoorde hij; “Ja, anders vlag ik niet”.
Vlak voor het einde van de eerste helft kreeg onze Oellie tijdens een duel last van zijn bovenbeen. Dit was met de blik naar de dun bezette bank geen opsteker en moest er in de rust een schietgebedje gedaan worden voor het niet uitvallen van onze captain.
De tweede helft kregen we de wind van voren, letterlijk. Het spel moest dus veel meer over de grond wat niet eens slecht uitpakte. De overhand bleef aan ons, ondanks dat Raoul er snel achter kwam dat het niet meer ging en dus onze laatste fitte wissel gebruikt moest worden. Dit betekende helaas wel dat ik zelf een linie naar achter moest en dus weer meer meters moest maken om zo nu en dan in de spits te verschijnen. Dit kwam er alleen niet van omdat we achterin onze handen vol hadden aan de rappe spelers van Apollo. Door de goede scouting van Jacco om Rick en Kaj mee te mogen nemen hadden we hierbij genoeg kwaliteiten om het voornamelijk voetballend op te lossen.
Het restant van de wedstrijd bracht ons weer een hand vol kansen, sommige groter dan de ander. Maar in minuut vijfenvijftig bracht Jestin ons na een goede aanval terug op gelijke hoogte. Hij werd vorige week al uitgeroepen tot speler van de week en scoorde vandaag voor de vierde week op rij, een fenomeen in de maak dus.
We gaan nog even een uitstapje maken naar de grensrechter van de tegenpartij, ik heb vorig seizoen een verslag mogen schrijven over een uitwedstrijd bij Kloetinge waar de trainer het een goed idee vond een fluorescerend groen mannetje te plaatsen langs de lijn. U weet wel, zo een die dan een vlaggetje vasthoudt om te herinneren dat je niet te hard moet rijden.
Laatst zag ik zo een mannetje vastgebonden met een stevige ijzeren ketting aan een paal, maar echt een hele stevige ketting. Ik heb toen nog even zitten googelen op ijzerwarenwebshop.nl (geen sponsor helaas) en zelfs zij hebben niet zulke stevige kettingen. Nu had ik in ons studentenhuis al zo een mannetje staan, hij heet bij ons Frans, dus was er ook niet de behoefte deze ketting op zijn stevigheid te testen. Dit moet u dus maar van mij aannemen.
Terug naar de grensrechter, deze stak meerdere malen met grote glimlach zijn vlaggetje wel erg ijverig de lucht in. En waar de eerste helft nog de twijfel aanwezig was, werd de tweede helft duidelijk dat dit niet altijd terecht was. Tot grote ergernis op het veld en de bank. Bij een steekbal in het centrum, waar de bal doorrolde naar Yannick die bijna van eigen helft aan kwam sprinten, ging de vlag weer de lucht in. De scheidsrechter blies op zijn fluitje en de bank ontplofte, donkere wolken bedekte de zon en donderslagen klonken vanuit de hemel boven ons. Bart stond naast de grens en vertelde hem stevig de waarheid, waarna deze bedacht dat het een goed idee was onze Benchpress Bart een duw te geven. Nu zou ik met veel mensen de confrontatie niet uit de weg gaan maar ik zou Benchpress Bart toch echt even laten gaan. De grens dacht daar anders over, waarna een klein opstootje ontstond. De bal rolde ondertussen verder en ik zag in een ooghoek een soort Glorious Fight Event ontstaan. De trainer van Apollo sprong zijn vak uit in de richting van Robbie, Bart stond oog in oog met de grensrechter en Jacco probeerde hier en daar de boel te sussen. De scheidsrechter had toch ook wel door dat het niet meer heel gezellig was langs de lijn en legde het spel kort stil. Een toeschouwer riep; “Hij moet met zijn poten van de grens afblijven!”. De snitch. De scheidsrechter was resoluut en greep naar zijn borstzak, de rode kaart kwam tevoorschijn en kwam op naam van onze trainer. Achteraf een statement volgens de scheids, die zelf het hele voorval had gemist maar toch even zijn bijdrage leverde. Robbie probeerde nog een kaart te forceren aan de trainer van de tegenpartij om bij het geven van een stevige schouderklop de scheids hierbij te betrekken. Die was alweer iets anders gaan doen dus gingen we weer verder.
Het laatste kwartier was voornamelijk een uitputtingsslag. Van beide kanten vielen de spelers met bosjes en snakte naar het laatste fluitsignaal. Mogelijkheden op kansen kwamen over en weer maar daarbij bleef het wel. Nadat de scheids het wel welletjes vond mochten we een puntje meenemen in de tas op de terugweg naar ons eigen Serooskerke.
Aangekomen op de Noordhout hebben we nog even bij het eerste kunnen kijken hoe het niet moet, waarna er nog een kleine gooi gedaan werd naar de satisfyer bij de loting, helaas mocht het niet zo zijn en zal het voor ons dus geen dolduikweekend worden.
Op de terugweg in de auto blaast Hop on My Wave uit de speaker, hopelijk hoppen we volgende week ook over GPC heen. Dan spelen we weer lekker vertrouwd thuis op de Noordhout, misschien kan Frans dan ook wel een wedstrijdje voor ons vlaggen. Al zal ik hem dan wel met een stevige ketting moeten vastleggen.
